Οι ελάχιστοι που παραμένουν άνθρωποι με ψυχή και δίνουν δίνουν αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι στην καλύτερη ,ως θύματα προς εκμετάλλευση και ως γραφικοί στη χειρότερη...

...Οι άνθρωποι ,οι χαρακτήρες τελικά μετριούνται στο τέλος...Γιατί βλέπεις ότι όσο πρέπει να κερδίσουν κάτι από σένα νοιάζονται ,σπεύδουν,όταν σε χρειάζονται σε χαϊδεύουν...η χρήση σου κάνει τους γύρω σου να συμπεριφέρονται ιδανικά...Αλλά αναρωτήθηκες ποτέ ...αν έπαυε η ανάγκη τους , αν δεν σε χρειάζονταν πια ...πως θα ήταν ...και τελικά πως θα συμπεριφέρονταν...Στο λέω εγώ μάτια μου για να μην παραμυθιάζεσαι...ελάχιστοι θα νοιαστούν ακόμα κι αν μάθουν πως πεθαίνεις...δεν θέλω να συζητήσω για το απλούστερο..."είσαι καλά,μήπως χρειάζεσαι κάτι"...
Ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας αντιμετωπίζει το διπλανό του σαν παιχνίδι και όχι σαν ανθρώπινη υπόσταση...Σήμερα σε χρειάζομαι θα παίξω μαζί σου κι όσο παίζω μαζί σου πρέπει να είσαι καλά γιατί πρέπει να είσαι ένα καλό παιχνίδι....Και όταν δεν σε χρειάζομαι γιατί οι συνθήκες άλλαξαν, γιατί οι ανάγκες μου είναι διαφορετικές ..."ωχ!μη με σκοτίζεις".έχω υποχρεώσεις ,έχω τις προσωπικές μου ανάγκες...Χωρίς τύψεις ,χωρίς αιδώ οι ανθρώπινες ψυχές αγνοούνται...Παιχνιδάκια που στέλνονται στην αποθήκη....και δεν ασχολείσαι πια...Ζούμε σε ένα κόσμο όπου το παίρνω έχει γίνει υπέρτατος σκοπός και το δίνω χάθηκε σαν έννοια...Κι αυτοί οι ελάχιστοι που παραμένουν άνθρωποι με ψυχή και δίνουν δίνουν αντιμετωπίζονται ως αδύναμοι στην καλύτερη περίπτωση,ως θύματα προς εκμετάλλευση και ως γραφικοί στη χειρότερη...
Για αυτό επιμένω οι άνθρωποι μετριούνται στο τέλος...Γιατί όποιος είναι άνθρωπος πραγματικά ,δεν είναι εκεί μόνο όσο σε χρειάζεται για οποιοδήποτε λόγο...είναι εκεί πάντα...και νοιάζεται και ενδιαφέρεται...
Σας προκαλώ για σκεφτείτε πόσους ανθρώπους έχετε βοηθήσει με όποιο τρόπο σας ζητήθηκε...και  σκεφτείτε αλήθεια σκεφτείτε από την ημέρα που ήξεραν ότι δεν θα σας χρειαστούν πόσο νοιάστηκαν για σας...κάνοντας έστω το απλό , ένα τηλέφωνο"είσαι καλά;"στοίχημα, θα τους μετρήσετε στα δάχτυλα του ενός χεριού και φοβάμαι ότι θα περισσέψουν κι απ' αυτά....Τουλάχιστον ας μην είμαστε εμείς τέτοια ανθρωπάκια...Γιατι αν εγώ δεν είμαι ,εσύ δεν είσαι κι ίσως και μερικοί ακόμα ...υπάρχει ελπίδα...κάποτε να αλλάξει ο κόσμος ...και να εκλείψει η ανθρώπινη χρήση..
Α.Τ