Καθώς έβγαζα τα πράγματα από τη βαλίτσα μου σε ένα ξενοδοχείο , ανακάλυψα πως είχα ξεχάσει δυο αγαπημένα μου ρούχα σε ένα άλλο ξενοδοχείο μίλια μακριά..Καθώς σήκωνα το τηλέφωνο για να δω αν τα βρήκαν και τα είχαν κρατήσει ανακάλυψα πως δίσταζα..Δεν τα ήθελα πραγματικά αυτά τα ρούχα...Τα ένιωθα παλιά φορτωμένα με αναμνήσεις που δεν ήθελα πια να κουβαλάω μαζί μου.Άφησα κάτω το ακουστικό και χαμογέλασα.Είχα ξεμπερδέψει πια με εκείνα τα ρούχα δεν ανήκαν πλέον σε μένα.Κάθε φορά που φέρνουμε μια οδυνηρή ανάμνηση στο τώρα, τηλεφωνούμε σε ένα ξενοδοχείο και ζητάμε να μας φέρουν τα παλιά μας ρούχα στη νέα μας κατοικία.Οι αγγελιοφόροι θα το κάνουν εφόσον το ζητήσουμε και μετά αναρωτιόμαστε γιατί το παρόν μας μοιάζει τόσο πολύ με το παρελθόν μας.'Ομως δεν έχουμε την υποχρέωση να παίζουμε παλιές σκηνές.Κάθε μέρα είμαστε ελεύθεροι να διαλέξουμε από την αρχή.
Αν το σήμερα μοιάζει ανατριχιαστικά με το χθες , μην κατηγορείς το κάρμα, το περιβάλλον ,τους άλλους ανθρώπους.Αντί γι'αυτό κοίτα τις επιλογές που κάνεις σήμερα.
Στη Βίβλο γράφει πως την ημέρα που καταστρέφονταν τα Σόδομα ο Θεός είπε στον Λωτ και στην οικογένειά του να φύγουν και να μην κοιτάξουν πίσω. Η γυναίκα του Λωτ παράκουσε την εντολή και έγινε στήλη άλατος.Η ιστορία είναι αλληγορική.Όταν γραπωνόμαστε από το παρελθόν ,πετρώνουμε.Το αλάτι είναι συντηρητικό.Δεν μπορούμε να συντηρήσουμε το παρελθόν .Πρέπει να το ελευθερώσουμε για να κάνουμε χώρο για ένα ολοκαίνουριο μέλλον.
Επιστρέφω το παρελθόν μου σε Σένα και Σου επιτρέπω να με κάνεις καινούριο.
Απόσπασμα από το βιβλίο Μια βαθιά ανάσα ζωής του Άλαν Κοέν
