Όσο περισσότερο δουλέψεις με τον εαυτό σου,όσο περισσότερο σκάψεις το εγώ σου..όσο περισσότερο αντιλαμβάνεσαι τη μοναδικότητά σου τόσο λιγότερο επαίρεσαι...και εύκολα σχεδόν ασυνείδητα κατανοείς και δικαιολογείς τις ατέλειες του κόσμου αυτού...τόσο πιο βαθιά μπορείς να αγαπήσεις...

.......Τώρα έβλεπε τους ανθρώπους διαφορετικά απ' ότι άλλοτε, λιγότερο έξυπνα, λιγότερο περήφανα, μα πιο ζεστά, πιο περίεργα, πιο συμπαθητικά.  Όταν περνούσε από το ποτάμι ανθρώπους, ανθρώπους-παιδιά, εμπόρους, πολεμιστές, γυναίκες δεν τους ένιωθε πια ξένους όπως άλλοτε... τους καταλάβαινε, τους καταλάβαινε και συμμεριζόταν τη ζωή τους, που δεν την κυβερνούσαν σκέψεις και ιδέες, αλλά μόνον ορμές και επιθυμίες, ένιωθε όπως εκείνοι. Παρόλο που ήταν κοντά στην τελειότητα και άντεχε την τελευταία του πληγή, του φαινόταν πως αυτοί οι άνθρωποι-παιδιά ήταν αδέλφια του, η ματαιοδοξία, η απληστία και η γελοιότητά τους έχαναν για εκείνον κάθε κωμικότητα, γίνονταν κατανοητές, γίνονταν αξιαγάπητες, γίνονταν για κείνον ακόμα και άξιες σεβασμού....

 Έρμαν  Έσσε
 «Σιντάρτα»