...Ο ουρανός πεντακάθαρος...καθώς σουρουπώνει βάφεται με υπέροχα χρώματα...μένεις να θαυμάζεις τη μαγεία του χειμωνιάτικου δειλινού... το βλέμμα πλανιέται στην ομορφιά του ουρανού....Κι όμως κάτι τέτοιες ώρες σιωπηλές ...έρχονται και σου χτυπούν την πόρτα όλες οι αλήθειες...αλήθειες σκληρές ,γκρίζες...αλήθειες που τις ξέρεις και τις θάβεις βαθιά γιατί σου φέρνουν αηδία και πόνο..είναι αυτές οι ώρες που δεν μπορείς πια να πείσεις τον εαυτό σου πως δεν ακούς τα χτυπήματα στην πόρτα της ψυχής σου...είναι αυτές οι ώρες που βλέπεις καθαρά πως χάθηκαν τα μενεξεδένια χρώματα από τη ζωή σου....είναι αυτές οι ώρες που αντικρίζεις το μουντό γκρι μέσα σου...κάτι τέτοιες ώρες νοσταλγείς τις ώρες ,τις στιγμές που είχες ροδακινί και κόκκινο μέσα σου...και αναρωτιέσαι πως πάλι έφτασες εδώ...πως αλλοιώνονται τα χρώματα ,πως αλλάζουν τόσο γρήγορα...ποιος διεστραμμένος ζωγράφος μπορεί να αλλάζει έτσι τον πίνακά σου...Θυμώνεις ,εξεγείρεσαι ..θέλεις τα φωτεινά σου χρώματα..αυτά που αντιπροσωπεύουν τη φωτεινή ύπαρξή σου...με αυτά θέλεις να βάφεις τον πίνακα της ζωής σου...Μα αν είναι έτσι τι κάνεις;
Άντε βιάσου ...
Υπάρχουν χρώματα....
Α.Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου