....Γιατί ο πόνος είναι ζωοδότης, αφυπνιστικός και θαυματουργός, και μόνο ως απελπισία ακυρώνει την αξία του όπως και την αξία της ζωής του προσώπου που πάσχει. Γιατί ο άνθρωπος μέσα σε τούτον τον κόσμο της πτώσης και της φθοράς, μέσα στην ασχήμια και τη βλακεία που μεθοδικά επισημοποιείται, μέσα στων εγωισμών τα άγχη, της ματαιοδοξίας και της κενοδοξίας τα κόμπλεξ, της σκληροκαρδίας το δηλητήριο, της απονιάς τις πληγές, δεν μπορεί παρά να υποφέρει, αν είναι άνθρωπος φυσιολογικός. Αντιθέτως, όταν οι πολλοί αμυντικοί μηχανισμοί χτίσουν πανοπλία μονωτική κατά της οδύνης και, κατά συνέπεια, κατά της ευαισθησίας, σκάβουν τάφρο κατά της ζωής και εκτρέφουν το νευρωσικό ανικανοποίητο της νεκροζώντανης προσωπικότητας....Αποσπάσμα από το βιβλίο "Ο παλιάτσος και η Άνιμα"
Της Μάρως Βαμβουνάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου