"Η μόνη μέρα που πήγε χαμένη είναι η μέρα που δεν γελάσαμε"
NICOLAS CHAMFORT
"Έχουμε γίνει υπερβολικά σοβαροί με τα πάντα, υπερβολικά σφιγμένοι,υπερβολικά στρεσαρισμένοι.
Ταυτίζουμε την ωριμότητα με τη σοβαρότητα και πιστεύουμε ότι μόνο μέσω της βαθιάς σκέψης γινόμαστε σοφοί.
Βρέθηκα κάποτε σε ένα δείπνο που η συζήτηση περνούσε από το ένα στενόχωρο θέμα στο άλλο.Αρρώστιες,εγκληματικότητα, νευρώσεις,οικονομία υπό κατάρρευση,μαύρη μαυρίλα.Και ξαφνικά ένας ηλικιωμένος κύριος πετάχτηκε όρθιος και φώναξε:"Ώρα για παιχνίδι".Φυσικά όλοι νόμισαν ότι είχε τρελαθεί.Πάρα πολλοί από τους παρευρισκόμενους είχαν ξεχάσει την αξία των τρελών παρορμήσεων και είχαν μάθει να καταπνίγουν τη διάθεση για παιχνίδι.Οι περισσότεροι φαίνεται ότι προτιμάμε μια προβλέψιμη ζωή, ήσυχη απαλλαγμένη από υπερβολές.Λίγοι θα επέλεγαν μια παθιασμένη ύπαρξη, απρόβλεπτη και ανυπότακτη.Αναρωτιέμαι τι απέγιναν εκείνοι οι γλεντοκόποι που ήμασταν κάποτε..Από πότε οι φιλικές συγκεντρώσεις έγιναν απλώς ευκαιρίες να κλαίμε τη μοίρα μας;Το έχουμε πραγματικά ανάγκη που και που να αφήνουμε λάσκα τα λουριά,για χάρη του εαυτού μας και εκείνων που μας αγαπούν.Το βάρος του κόσμου είναι ασήκωτο.Πρέπει να αρνιόμαστε να το σηκώσουμε όταν δεν μας αφήνει περιθώρια για λίγο γέλιο και καλή διάθεση".
Γεννημένοι να αγαπάμε Λεό Μπουσκάλια
NICOLAS CHAMFORT
"Έχουμε γίνει υπερβολικά σοβαροί με τα πάντα, υπερβολικά σφιγμένοι,υπερβολικά στρεσαρισμένοι.
Ταυτίζουμε την ωριμότητα με τη σοβαρότητα και πιστεύουμε ότι μόνο μέσω της βαθιάς σκέψης γινόμαστε σοφοί.
Βρέθηκα κάποτε σε ένα δείπνο που η συζήτηση περνούσε από το ένα στενόχωρο θέμα στο άλλο.Αρρώστιες,εγκληματικότητα, νευρώσεις,οικονομία υπό κατάρρευση,μαύρη μαυρίλα.Και ξαφνικά ένας ηλικιωμένος κύριος πετάχτηκε όρθιος και φώναξε:"Ώρα για παιχνίδι".Φυσικά όλοι νόμισαν ότι είχε τρελαθεί.Πάρα πολλοί από τους παρευρισκόμενους είχαν ξεχάσει την αξία των τρελών παρορμήσεων και είχαν μάθει να καταπνίγουν τη διάθεση για παιχνίδι.Οι περισσότεροι φαίνεται ότι προτιμάμε μια προβλέψιμη ζωή, ήσυχη απαλλαγμένη από υπερβολές.Λίγοι θα επέλεγαν μια παθιασμένη ύπαρξη, απρόβλεπτη και ανυπότακτη.Αναρωτιέμαι τι απέγιναν εκείνοι οι γλεντοκόποι που ήμασταν κάποτε..Από πότε οι φιλικές συγκεντρώσεις έγιναν απλώς ευκαιρίες να κλαίμε τη μοίρα μας;Το έχουμε πραγματικά ανάγκη που και που να αφήνουμε λάσκα τα λουριά,για χάρη του εαυτού μας και εκείνων που μας αγαπούν.Το βάρος του κόσμου είναι ασήκωτο.Πρέπει να αρνιόμαστε να το σηκώσουμε όταν δεν μας αφήνει περιθώρια για λίγο γέλιο και καλή διάθεση".
Γεννημένοι να αγαπάμε Λεό Μπουσκάλια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου